Deze singer/songwriter en multi-instrumentalist mag bij het grote publiek dan niet zo bekend zijn, Americana-liefhebbers en medemuzikanten dragen hem al jaren op handen. Randall Bramblett is misschien wel het meest bekend om zijn vele samenwerkingen, als sideman is hij rock, blues en zelfs een beetje folk waard. De muzikale kern van Bramblett is echter R&B. Opgroeiend in de moerassen en bossen van de kleine stad Jesup, Georgia, werd Bramblett opgevoed en leerde hij in dat genre spelen. Al bracht zijn New West label begin dit jaar het album "The Meantime" uit, geen nieuw materiaal maar een re-release om het 10-jarig jubileum te vieren, verscheen pas zijn nieuwste album, "Pine Needle Fire". Waarvan ik meteen kan zeggen: wat een prachtplaat ! Dit is gewoon een knaller van pure, blue-eyed, honderd procent funky Southern soul. Blazende blazers en groovende bassen leggen de sonische basis waarop Bramblett zijn verhalen van alledaagse, arbeidersfolk bouwt.

De 70 jarige Randall Bramblett is een artiest die zowel solo en als sessie muzikant al drie decennia bezig is. Zijn songwriting is beïnvloed door blues, folk en gospel muziek. Bramblett studeerde godsdienst en psychologie aan de Universiteit van North Carolina, om naar een seminarie te kunnen gaan. Maar na het luisteren naar de muziek van James Taylor, Carole King en Bob Dylan, wist hij beter en verhuist hij naar Athens, Georgia. Aanvang jaren ’70 doet hij sessie werk met Gregg Allman en Elvin Bishop en tourt hij met meerdere bands als The Gregg Allman Band, Widespread Panic en Traffic. Met Chuck Leavell vormt Bramblett de fusion rock band Sea Level, een jazz geïnspireerde spin-off van The Allman Brothers Band. In de jaren ’70 neemt hij twee albums op "That Other Mile" (1975) en "Light Of The Night" (1976) en in 1998 "See Through Me". Op zijn vierde studio album "No More Mr. Lucky" (2001) speelt hij Hammond B3 en sax. Ook bespeelt hij op deze instrumenten op "Pine Needle Fire", maar schittert vooral als componist en  nog meer met zijn falsetstem. Waar Bramblett op vorige albums kon rekenen op een paar grote namen, zoals Mark Knopfler, Derek Trucks en Chuck Leavell, met wie Randall ooit in de band Sea Level zat, koos hij vanaf zijn vorige albums "Devil Music" (2015) en "Juke Joint at the Edge of the World" (2017), voor de leden van zijn eigen band met wie hij de laatste jaren in clubs op afgelegen plaatsen voor stomende nachten zorgde. Al hoor je op dit nieuwe album in "I’ve Got Faith in You" Tommy Talton op slide, die met Bramblett bij de Allmans actief was, hij gebruikt hier de Gibson SG van Duane Allman die op legendarische concerten van The Allman Brothers Band figureerde en bepalend was voor hun Southern rock.

Bramblett is geen man van de lange jam, maar schrijft compacte songs met kop en staart, sterk geïnfecteerd door blues en soul, gezongen met een aangenaam lichthese stem. En daarbij verloochent hij vooral zijn roots niet. De composities mogen dan ook traag zijn, ze zijn niet slaperig. Ze suggereren soms naar politiek, zoals in de opener "Some Poor Soul", waarin Bramblett gepassioneerd en intiem zingt over het leven en de strijd en de mensen die hij het beste kent. Je voelt hier een politiek element, maar het is gebakken in Bramblett's perspectief als liedjesschrijver, en in het soort verhalen dat hij verkiest te vertellen, en dit in de plaats van het te preken. Het is geen boze politiek: Bramblett zorgt ervoor dat je een ‘blessed day’ hebt. Misschien wel het meest expliciete politieke moment op het album hoor je halweg de plaat in "Another Shining Morning," als Bramblett zingt: "Look what's lyin' on the floor / It's people's hopes and dreams for a better world than we had before." Het is een melancholisch moment, een perfecte uitdrukking van de vermoeidheid van de afgelopen jaren. Bramblett balanceert deze neerwaartse lyriek mooi met bevestigingen van hoop. Zo voelt "I've Got Faith In You" aan als een vriend of een familielid die de luisteraar aanmoedigt. Werkelijk een hoogtepunt, al moeten we het eerder gebrachte en swingende "Lazy (And I Know It)" met zijn spetterend blazerswerk en zwoele achtergrondkoortjes ook vermelden, dit is waarlijk een uitstapje naar New Orleans, zoals ook het funky met lekkere blazers opgesierde "Rocket To Nowhere" waarvan we juist na de opener mogen van genieten.  Op "Never Be Another Day" zingt hij voor zijn kleindochter: "Never be another day like the one you're living".

Bramblett komt niet tot gemakkelijke oplossingen of verwerpt de problemen van het leven, slechte herinneringen, of verbroken relaties. In plaats daarvan realiseert hij zich gewoon dat hij spijt heeft en geniet van wat het leven in petto heeft. De muziek vult deze gemoedstoestand aan door de stiltes tussen de noten. Terwijl de keys van Bramblett centraal staat, zorgen de begeleiders voor een mooie achtergrond die het funky Hammondspel in staat stelt de actie te verklaren zonder dat het luid en opzichtig hoeft te zijn. Het belangrijkste is echter de klank van Bramblett's zang. Hij zingt met een warme stem die de luisteraar uitnodigt om zijn emoties te delen, zonder dat hij melodramatisch hoeft te zijn. Op "Pine Needle Fire" hoor je zachte muziek, in de beste zin van het woord. En zoals ook zijn andere albums, met Randall Bramblett 'pur sang' ga je steeds voor een verrassend, maar niet alledaags album. Aanrader !